Historiek

Dit vredesproject waar meditatieve stilte in de natuur centraal staat begon al in 1995 toen Christine het radicale besluit nam de maatschappij de rug toe te keren om met haar vier kinderen voor het leven te vertrekken met een huifkar en paarden.

Ze reisden op het trage ritme van de paarden met geen ander doel dan de materie tot een strikt minimum te herleiden en zo meer tijd te hebben om gewoon te ‘zijn’, in eenheid met de Bron van alle leven.

Iedere dag opnieuw ‘loslaten’ en te groeien in ‘overgave en vertrouwen’ - vooral ook wat de kinderen betrof. Die zouden hun gaven op een natuurlijke manier kunnen ontwikkelen. Naast basiskennis zoals rekenen, lezen en schrijven werd er getekend, geschilderd, brieven en dagboeken geschreven, gesponnen, gebreid, hout bewerkt, paard gereden en veel gestapt …

De taken werden verdeeld en iedereen had zijn plaats in deze kleine natuurlijke gemeenschap: de zoon sprokkelde, zaagde en kliefde hout voor het kleine kacheltje waarop ook werd gekookt, ging water halen en besloeg de paarden. De oudste dochter ontfermde zich over haar kleinere zusjes wat ‘school’ betrof. En de kleinsten dresseerden de paarden en later ook de geiten die ze hoedden en molken.

Dankzij een stevige spirituele basis konden ze dit zalige leven jarenlang volhouden: ze baden voor genezing van zichzelf en de paarden, ze baden voor ieder dagelijks nieuw vertrek met de huifkar en de paarden voor bescherming en het vinden van een nieuwe geschikte plek met veel vers gras voor hun lieve moedige viervoeters. Ze leefden in volledige overgave en vertrouwen in de Schepper die effectief niet alleen het leven had geschonken, maar het ook in stand hield, beschermde, genas. Wonderbaarlijk! Iets wat je in de schoolbanken niet kan leren ...

Als de kinderen achttien jaar waren, vertrokken ze één voor één terug naar België om daar te gaan studeren en examens af te leggen voor de middenjury en later aan de universiteit. Ze hadden ondertussen meerdere talen geleerd, innerlijke kracht opgebouwd, een goede basis meegekregen en nu wilden ze sociale contacten smeden en diploma’s behalen, waar ze met gemak in slaagden.

Christine werd door erfenis eigenares van enkele terreinen en keerde ook terug naar België om haar kroost te vervoegen. Ze sedentariseerde zich opnieuw, maakte omheiningen om de geiten niet meer te moeten hoeden, bouwde een houten stal, liet de kudde natuurlijk aangroeien, maakte verse en vaste kaas en nam het statuut van landbouwer … tot ze ook hiermee moest stoppen omdat ze in al haar kleinschaligheid niet voldeed aan de Europese normen … Gedaan de allerbeste dagelijks vers bereide kazen!

Opnieuw alles los laten! Dat was het wat zich meer en meer opdrong. Gelukkig met al de wijsheid en inzichten die ze gaandeweg veroverd had wilde ze dit delen met andere mensen, zonder het te moeten vercommercialiseren of geforceerd te organiseren. Ze zou nu te voet met de rugzak vertrekken, naar de mensen toe gaan en aan iedereen persoonlijk haar boodschap delen.

En zo begon dit vredesproject, waarvan Christine getrouw een dagboek bij hield, tot leven te komen.

Hieronder kan je de schema’s zien van al haar lange pelgrimstochten die samen haar ‘7.000 km voor Vrede’-project vormen en waarvan in 2024 een boek wordt uitgegeven.

In 2014 vertrok ze te voet met de rugzak op een eerste pelgrimstocht van 732 km vanuit Le Puy-en-Velay naar St. Jean Pied-de-Port.

Reisroute 2014

Le Puy-en-Velay—St.Jean-Pied-de-Port

Een tweede tocht-voor-vrede volgde in 2017 waarbij ze 2.053 km aflegde in één ononderbroken lineaire trek.

Reisroute 2017

Haversin—Rome

.

In 2019 vertrok ze op de derde pelgrimstocht waarbij ze vast besloten was in totaal 7.000 km te stappen voor vrede door 12 landen. Ze doorkruiste België, Luxemburg, Duitsland, Zwitserland, Italië, Monaco en Frankrijk en werd na 2.142 km verplicht te stoppen omwille van de slechte weersomstandigheden.

Reisroute 2019-2020

7 landen